2020. ’t Was een moeilijk jaar. Persoonlijk en professioneel. Ik zit erdoor-gevoel. Hoe kan mij dat toch overkomen, vraag ik me al even af? Vatje leeg. Energie op. Geen erg, het is wat het is. Het leven is geen ponykamp. Aandacht geven aan wat er is, is dan belangrijk…toch? Waar gaat dit over?
In de eerste golf genoot ik ervan om te verstillen en stil te staan bij wie ik ben, wat ik verder wil doen en wat voor mij belangrijk is. Ik paste mijn website aan, ideeën ontstonden, ging aan het podcasten, …leuk!
Maar nu, eind 2020 klopt er toch iets niet. Hoe kan dat toch? Ik wist al dat dat online gedoe me niet vrolijker maakte. Maar was het dat dan dat niet goed zat? Want tegelijk heb ik ervaren dat er online mooie gesprekken kunnen ontstaan. Zelfs met mensen die je amper kent. Bijzonder is dat. Daar ben ik echt dankbaar voor en is misschien wel de ontdekking van 2020 dat er online ook echt verbinding mogelijk is. Er was meer aan de hand, ik was de verbinding met mezelf op één of andere manier toch wat kwijtgespeeld. Ontspoord op de één of andere manier.
Afgelopen weekend deed ik een wandeling met een vriendin in Vloesberg, vlakbij. Het ging goed met haar en dat deed me plezier. Ik wou dat ik dat ook kon zeggen maar dat voelde niet zo. Ik begon weer te zagen. Ja, wéér. Het was sterker dan mezelf, ik ben helemaal geen zaag en toch voelde het alsof ik al weken die zaagplaat aan het opleggen was. Terwijl je toch een plaat oplegt om eens goed te dansen of in stemming te komen? Toch geen plaat die je leegzuigt, alsjeblieft. Iedere keer opnieuw betrapte ik me erop dat ik in een gesprek dezelfde plaat oplegde. Zucht. Ik vond mezelf al even geen aangenaam gezelschap meer.
Mijn vriendin zei op een bepaald moment: “ Lili, voor mij is het OK hé dat je heel de wandeling ventileert maar dit geeft toch geen energie? Hierdoor geef je steeds weer energie aan waar je bij vandaan wil…terwijl dit moment, dit contact hier en nu geproefd wil worden, zodat je met vernieuwde energie verder kan. Wat ten slotte de bedoeling is van ons samen wandelen, toch? ”
“Ja, het is waar”, zei ik. “ Ik betrap er me zelf ook iedere keer op. Laten we een andere plaat opleggen. Of liever, IK moet een andere plaat opleggen”
En we stapten verder. Ik vertelde over m’n podcast. Die podcast ontstond in die eerste Coronagolf en dat voelde goed. Het sloot aan bij mijn missie om verschillende stemmen te laten horen over samenwerken en samenleven. Tot nu toe had ik telkens gesprekken met boeiende gasten, elk met hun expertise. En al deze expertise integreer ik dagelijks in mijn werk. Maar ik had ook zoiets van “waar is mijn stem? Moet ik in deze podcast mezelf ook niet meer laten horen én de gewone mens, k in de straat, zoals jij en ik?”
En toen zei die vriendin: “ Lili, wat zeg jij nu? Ben jij dan zelf geen expert misschien? Dus jij ziet jezelf en mij als de gewone man in de straat? Besef je wel wat voor goud je in je hebt?
Verdekke. Wat is ze goed. Ik werd er stil van en tegelijk gingen mijn ogen fonkelen. Er kwam weer energie vrij. Ik begon wat meer te blinken, zoals goud dat doet. ’t Gesprek verder gaf weer lucht en hoop. Frisse energie. Mijn vriendin stuurde daarna nog: “Wat fijn dat eens de focus verplaatst, de energie volgde en er plots goud op ons pad kwam… Bedankt trouwens voor de heerlijke wandeling.”
Wat ben ik blij met al dat goud van die mooie mensen om me heen.
Ik weet wat 2021 wordt.
Tijd om mijn goud nog wat meer te laten blinken. En ook dat van jou!
Tijd om meer dan ooit weer te gaan verbinden, nog méér met mezelf en iedereen.
Tijd voor mijn en jouw verhaal,
Wordt vervolgd.
En weet, als je ook even niet meer dat blinkend gevoel hebt. Geen erg. Laat zijn. Geef het wel aandacht en ga op zoek naar de betekenis ervan. Of weet je wat, we doen dat samen. Want ieder heeft goud dat blinkt en gezien mag worden!
Mooi 2021!
Warme luistergroet,
Lili
