“Er waren verschillende momenten waarbij ik online een intens contact had met studenten. Dat had ik niet verwacht, ik stond echt sceptisch tegenover dat hele online gebeuren. Het één op één contact lukte uiteindelijk wel goed. Ik vraag me af hoe dat komt? Ik had ook meer contacten in kleine groepjes. Ik ondervond dat daar ook mijn sterkte ligt, om met kleine groepjes te werken, De intensiteit in kleine groep, bereik ik niet als ik met 12 of 16 werk. Fascinerend wel.
Ja, in grote groepen ligt een drempel. Eenmaal die drempel overschreden, zakt die intensiteit of die betrokkenheid op één of andere manier. Dat is mijn beleving. Met twee of drie is iedereen hard betrokken, kan je je niet verstoppen en alles en iedereen is aan de orde. En ook wat er speelt op dat moment, dat vind ik zo interessant. Op zich is dat niet nieuw voor mij omdat ik ook therapeut ben maar dat ik dat nu ervaren heb tijdens Corona, dat was nieuw. Die intensiteit ook digitaal kunnen ervaren.
Ik heb precies ook meer contact gehad met mijn studenten, dat was heel gemakkelijk via Teams. Ik vind dat ik met een aantal studenten een ander contact had. Je neemt je rol als docent wel op maar toch spreek je meer vanuit gelijkwaardigheid of gelijkheid. Dat was zeker ook zo aan het begin van die crisis. Maar wat ik als zo bijzonder heb ervaren, is dat je allebei voor het eerst samen door iets gezamenlijks gaat. Die eerste weken waren bij mij toch ook wel bijzonder intens, ik ervaarde toch wel wat onrust en stress en ik vond dat wel bijzonder om daar met de studenten over uit te wisselen, en ook mijn ervaring daarin te vertellen.
Hetzelfde meemaken, in hetzelfde schuitje zitten en daarover uitwisselen. Daar is een wederkerigheid ontstaan die ik zonder die crisis niet gehad zou hebben. En dat is iets dat ik wel meepak, meer inzetten op die wederkerigheid. Dat gaat ook voor een stuk over transparantie en authenticiteit. Wat vertel je over jezelf, sowieso laat je meer zien over jezelf. Ik vond dat wel iets bijzonder…”