Koeien in de wei. Herkenbaar? Je wandelt of loopt voorbij een weide met koeien en je gaat niet ongemerkt voorbij.
Zondag in de late namiddag deed ik een loopje aan de rand van de Bosberg. Op de weide daar grazen koeien. Drie koeien kwamen enthousiast op me afgerend. Eén bleef geïnteresseerd kijken, de ander wist het niet goed en de derde draaide zich om en liep weg. Uiteindelijk namen de twee anderen ook de vlucht en verdwenen achter de hangar.
Ik dacht: “Alé, wat maakt nu dat ze niet blijven staan? Wat is daar achter die hangar dat interessanter is? Haha. Wat ziet de koe? Wat gebeurt er in haar hoofd?” Ik zal het nooit weten.
Soms gebeurt dat wel ,dat een koe blijft staan. Dan doe ik meestal een kort klapke. Vraag hoe het is enzo. En dan zeg ik vriendelijk ‘salut’ als ik verderga.
Even blijven staan. Verwonderen. Nieuwsgierig zijn. In het hier en nu.
Wat in me opkwam was de gedachte dat ik blij ben met mijn verwonderde geest. Verwonderd in mezelf, de ander, mijn omgeving. Die verwondering zorgt ervoor dat ik niet vastloop in mijn eigen hoofd en lichaam maar dat ik blijf bewegen in het leven.
Naast mijn verwondering ben ik me gelukkig ook heel bewust van mijn eigen beperkte zicht op de zaak. En die ‘zaak’ dat kan vanalles zijn. Ik zie de dingen vanuit mijn perspectief. Anderen vanuit hun eigen perspectief. Ik heb niet zoiets als een alomvattende waarneming van iets, mijn perspectief verschilt soms gewoon van dat van anderen. Gelukkig maar en soms ook best vervelend.
Wanneer je beseft dat je maar een deel van de werkelijkheid ziet, ben je behoedzaam met veralgemeningen. Elke uitspraak zit in een context. Dat brengt ons tot de beperktheid van alle perspectieven. Er zijn verschillende zichten op dezelfde zaak met elk hun eigen waarde.
Dat we dingen benaderen vanuit ons eigen perspectief is een gegeven en iets om over na te denken.
Het is mijn missie om perspectieven samen te brengen, collectieve wijsheid en verhalen op te halen zodat we elkaar beter begrijpen, gezonder samenwerken en –leven.
Ik wens je ook veel verwondering én besef van je eigen beperkt perspectief 🙂
Groet,
Lili
